Kościół
Nowoapostolski w Polsce

Istota, charakter, historia

Kościół Nowoapostolski jest Kościołem międzynarodowym, a działalność religijna i nabożeństwa odbywają się w języku danego narodu. Kościół Nowoapostolski jest Kościołem Jezusa Chrystusa z mocy Ducha Świętego i kontynuacją pierwotnego Kościoła Apostolskiego. Kościół założony przez Jezusa był Apostolski, ponieważ był prowadzony przez apostołów. Nazwa „Nowoapostolski” oznacza, że na nowo został wskrzeszony i instytucjonalnie ustanowiony pierwotnie istniejący Kościół Apostolski.

Kościół Nowoapostolski propaguje wiarę w Boga i Jego Syna Jezusa Chrystusa. Podstawę do tego stanowi Stary i Nowy Testament. Siłą wiążącą w Kościele jest miłość i posłuszeństwo w wierze, a mocą wiodącą Duch Święty, który wzbudza żywe Słowo Boże, przekazywane przez apostołów i urzędy kapłańskie. Słowo Boże wzmacnia wiarę w wiekuistego Boga, Jego Syna Jezusa Chrystusa i w obiecane przez Niego ponowne przyjście. Chrześcijanie nowoapostolscy czekają na ponowne przyjście Chrystusa i przygotowują się do wzięcia udziału w Pierwszym Zmartwychwstaniu. Duchowe przygotowanie się na spotkanie z Jezusem Chrystusem jest treścią i celem wiary oraz nauki Kościoła.

Kościół Nowoapostolski widzi swoje powołanie w duszpasterstwie i w głoszeniu Ewangelii, a we wszystkich krajach powstrzymuje się od wszelkiej działalności politycznej oraz skłania swych wyznawców do wypełniania obowiązków obywatelskich. Każdy nowoapostolski chrześcijanin może być aktywny w życiu publicznym. Kościół oczekuje od swoich wiernych sumiennego, z poczuciem odpowiedzialności, wywiązywania się z powierzonych i przyjętych obowiązków w życiu rodzinnym, zawodowym i społecznym.

Kościół Nowoapostolski nie pobiera żadnych składek i opłat kościelnych. Wszelkie wydatki pokrywają dobrowolne ofiary wiernych oraz darowizny także osób trzecich, zasadą jest samofinansowanie się.

Wszystkie zbory nowoapostolskie, występujące na całym świecie, tworzą razem Kościół Nowoapostolski skupiający ludzi różnych ras i warstw społecznych. Naczelnym duszpasterzem jest Główny Apostoł, którego pozycję w gronie apostołów i w całym Kościele chrześcijanie nowoapostolscy widzą jako analogiczną z pozycją zajmowaną przez Apostoła Piotra, który sprawował przywódczą służbę „Piotrową” pierwotnego Kościoła chrześcijańskiego. Nowoapostolskie zbory danego kraju lub regionu tworzą razem określony Kościół Nowoapostolski będący terytorialną autonomiczną jednostką organizacyjną Kościoła międzynarodowego. Apostołowie, podobnie jak Główny Apostoł, sprawują urząd udzielający Ducha Świętego i z polecenia Jezusa Chrystusa proponują zbawienie wszystkim ludziom poprzez głoszenie Słowa Bożego i udzielanie sakramentów. Apostołowie okręgowi, apostołowie, biskupi oraz inni słudzy Boży jako przewodniczący okręgu obsługują powierzone im okręgi i podokręgi. Pielęgnacja każdego zboru powierzona jest przewodniczącemu zboru, który sprawuje urząd kapłański. W Kościele występują następujące urzędy kapłańskie: biskupi, starsi, pasterze, ewangeliści i kapłani oraz służba pomocnicza diakoni i poddiakoni. Duchowni w Kościele podlegają ordynowaniu, czyli powołaniu do służby poprzez upełnomocnienie, upoważnienie i wyświęcenie do danego urzędu, a ich służba w Kościele, za wyjątkiem administracyjnej, jest nieodpłatna. Udzielanie wszelkich sakramentów, błogosławieństw oraz odprawianie uroczystości pogrzebowych jest nieodpłatne.

Kościół Nowoapostolski datuje początek swojej historii na pierwsze dziesięciolecia XIX wieku. Powstał jako wyraz tęsknoty niektórych głęboko wierzących chrześcijan europejskich za pierwotną nauką Jezusa i wiarą pierwotnego chrześcijaństwa oraz jako dążenie do przywrócenia urzędu apostołów. Świadomi nieodzowności istnienia urzędu apostolskiego, celem zachowania istoty wiary i czystości Ewangelii oraz nauki Jezusa Chrystusa, modlili się o ponowne posłanie apostołów. Pierwsze zbory apostolskie powstały w Anglii, w Albury i w Londynie. Na początku lat sześćdziesiątych XIX wieku nastąpił dalszy rozwój, który doprowadził do rozszerzenia Kościoła Nowoapostolskiego na wszystkie kontynenty, w tym kraje europejskie.

Pierwsze zbory Kościoła Nowoapostolskiego na ziemiach polskich powstały w drugiej połowie XIX wieku m.in. w: Bydgoszczy, Gdyni, Warszawie, Wąbrzeźnie oraz w okolicach Łodzi, Piotrkowa Trybunalskiego, Dąbrowy Górniczej i Lwowa. Na obecnych ziemiach polskich, ale też na Kresach Wschodnich, ziemiach nienależących obecnie do terytorium kraju, również istniały liczne zbory i żyło kilkadziesiąt tysięcy wiernych. Wzniesione zostały też liczne obiekty sakralne. Na ziemiach Polskich, a ściślej w narodzie polskim, Kościół Nowoapostolski datuje swą obecność od 1863 roku, a więc przed powstaniem nowożytnego państwa polskiego. Kościół w państwie polskim rozpoczął działalność bezpośrednio po uzyskaniu niepodległości, a sprawowanie kultu religijnego oraz prowadzenie działalności charytatywno-opiekuńczej odbywało się w obiektach stanowiących jego własność.

W okresie międzywojennym, w II Rzeczypospolitej, Kościół Nowoapostolski w Polsce, wywodzący byt prawny z ówcześnie obowiązujących regulacji prawnych, posiadał atrybuty uznania państwowego publiczno-prawnego.

Po drugiej wojnie światowej Kościół nieprzerwanie kontynuuje swą działalność w Polsce. Pomimo że Kościół stał się beneficjentem Dekretu z dnia 8 marca 1946 roku o mieniu, to jednak późniejsza restrykcyjna polityka wyznaniowa PRL odmawiała zasadniczo należnego bytu prawnego. Nie zmieniło to rzeczywistości stanu historycznego i prawnego, że Kościół i jego osoby prawne są następcami prawnymi Kościoła Nowoapostolskiego i jego jednostek organizacyjnych, działających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przed dniem 1 września 1939 roku.

Po drugiej wojnie światowej, w wyniku powojennej zmiany granic państwa polskiego, Kościół utracił wiernych i zbory na przedwojennych kresach, natomiast automatycznie objął opieką duszpasterską wspólnoty wiernych zamieszkujących Ziemie Zachodnie i Północne. Niebawem jednak znaczna część wyznawców została przymusowo wysiedlona, a należące do poszczególnych zborów mienie, nieruchomości i obiekty sakralne zostały bezprawnie przejęte przez władze państwowe. Powojenne uwarunkowania historyczno-polityczne poważnie ograniczały, a wręcz uniemożliwiały prawidłowe funkcjonowanie życia chrześcijańskiego, tym bardziej rozwój Kościoła. W późniejszym okresie władze PRL tolerowały jedynie działalność Kościoła w oparciu o prawo o stowarzyszeniach, uznając zgromadzenia nowoapostolskie jako stowarzyszenia zwykłe. Kościół Nowoapostolski w Polsce nigdy nie akceptował tego stanu rzeczy w konsekwencji posiadanego pierwotnego bytu prawnego, bowiem działającym na ziemiach polskich przed i po II wojnie światowej Kościołom przysługiwała i przysługuje osobowość publicznoprawna z mocy stanowionego prawa i Konstytucji. Normalizacja stosunku Państwa Polskiego do Kościołów obecnie następuje w trybie art. 25 Konstytucji oraz art. 40 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, które to przepisy orzekają o obowiązku uregulowania Umową i Ustawą stosunku między Rzeczpospolitą Polską a Kościołami, tym samym w konsekwencji z Kościołem Nowoapostolskim w Polsce, będącym autonomiczną jednostką międzynarodowego Kościoła o zasięgu światowym. Wskazanie na ten fakt jest nader zasadne, bowiem Kościół Nowoapostolski jest obecnie w Polsce jedynym jeszcze Kościołem chrześcijańskim okresu przedwojennego uznanym państwowo w II RP, a któremu to uznania konsekwentnie odmawiano i go dyskryminowano w PRL przez władze komunistyczne i niestety pomimo legislacyjnej demokratyzacji Państwa do dziś Kościół jest prawnie dyskryminowany.

Kościół Nowoapostolski w Rzeczypospolitej Polskiej, stanowiąc część ogólnoświatowego Kościoła Nowoapostolskiego, jest Kościołem samodzielnym pod względem organizacyjnym, a na płaszczyźnie religijnej współpracuje i utrzymuje kontakty z Głównym Apostołem oraz międzynarodowymi centralami Kościoła Nowoapostolskiego, jak i bratnimi Kościołami Nowoapostolskimi za granicą.

Kościół w Polsce dzieli się organizacyjnie na okręgi, zbory, placówki, ośrodki kościelne i katechetyczne, Administrację Centralną oraz inne jednostki, instytucje, zakłady, wydawnictwa. Naczelnym organem Kościoła jest Prezydent – Biskup Kościoła, a jego organem wspierającym jest Konferencja Kościelna.

Kościół Nowoapostolski w Polsce wydaje miesięcznie dwa zintegrowane czasopisma „Nasza Rodzina” i „Chleb Żywota” będące periodykami o wierze nowoapostolskiej. Ponadto Kościół wydaje szereg pism i biuletynów religijnych, a także różne inne wydawnictwa o charakterze religijnym.

Kościół uznaje jako zasadę oraz normę wiary i życia, postanowienia Boga i księgi Pisma Świętego. Wiara chrześcijan nowoapostolskich opiera się na fakcie, że Jezus Chrystus dał apostołom polecenie i moc do udzielania Ducha Świętego, odpuszczania grzechów i udzielania chrztu wodnego. W Kościele Nowoapostolskim, tak jak w czasach pierwszych apostołów, udzielane są więc trzy sakramenty ustanowione przez Pana Jezusa: święty chrzest wodny, święte pieczętowanie i święta wieczerza.

Słowo Boże głoszone na nabożeństwie oraz przyjęte sakramenty i błogosławieństwa przygotowują wiernych do wzięcia udziału w Pierwszym Zmartwychwstaniu. Nie chodzi przy tym o ogólne oczekiwanie dnia ostatecznego lub Sądu Ostatecznego, lecz o sedno chrześcijańskiej wiary; ponowne przyjście Jezusa i zabranie tych, którzy na Jego przyjście przygotowali się i czekali. Poza sakramentami udzielane są wiernym błogosławieństwa z okazji: konfirmacji, zaręczyn, ślubu, jubileuszy ślubnych.

Szczególna wartość kładziona jest na duszpasterską opiekę wszystkich wiernych, a także wychowania religijnego młodzieży i dzieci w duchu zasad wiary, miłości bliźniego i moralności chrześcijańskiej.

Kościół Nowoapostolski nie ma charakteru zamkniętego, każdy może uczestniczyć w nabożeństwie. Kto wyraża życzenie należenia do wspólnoty kościelnej może zostać przyjęty, a po dogłębnym poznaniu zasad wiary dostąpić do świętego pieczętowania, czyli przyjęcia daru Ducha Świętego. Nowoapostolskie wyznanie wiary jest bezwzględnie wiążące dla wszystkich chrześcijan nowoapostolskich. Kościół Nowoapostolski tym samym szanuje wiarę i przekonania wszystkich wierzących chrześcijan i współdziała na płaszczyźnie religijnej na rzecz dobra jednostki i narodu.

Obecnie prowadzony jest proces legislacyjny przyjętego Projektu Rządowego Ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Nowoapostolskiego, wszczęty w 1990 roku, zaś przyjęty projekt Ustawy nie różni się od już przyjętych i od lat obowiązujących ustaw kościelnych w Polsce.

Informacja Prasowa o Kościele Nowoapostolskim w Polsce (kliknij, aby pobrać).

Kościół Nowoapostolski
Kościół Nowoapostolski
Kościół Nowoapostolski
Kościół Nowoapostolski
Kościół Nowoapostolski
Kościół Nowoapostolski
Kościół Nowoapostolski
Kościół Nowoapostolski
Kościół Nowoapostolski
Kościół Nowoapostolski
Kościół Nowoapostolski
Kościół Nowoapostolski
Kościół Nowoapostolski